Lieve mama,
Ik was weer wat onrustig deze week.
Ik liep woensdag een duurloop van 16 kilometer.
Ik wou 15 per uur lopen en dat lukte.
“Interessant”, schoot er door mijn hoofd.
“Hier zit meer in.
Hoe mooi zou het zijn als ik 10 mijl onder het uur kan lopen”, dacht ik bij mezelf.
“Dan begint het weer ergens op te lijken.
Dan MOET ik deze week een snelle vijf lopen”, had ik al besloten.
“Vrijdag ga ik er vroeg uit om op 17 per uur vijf kilometer te draven”, besloot ik.
Een vriend van me begeleidt me als fysio.
Hij blijft continu herhalen: “Twee keer per week lopen, meer niet.”
Tot nu toe lukt me dat.
Ik heb niet voor niks een Elliptigo gekocht.
En ik sport nog steeds elke dag.
Juist die afwisseling vind ik zo leuk.
Maar goed als ik eenmaal onrustig ben …
Na een nachtje wikken en wegen, was ik eruit.
Vrijdagochtend vroeg eruit en loopkleding aan.
Daar stond ik, vol energie wetende dat ik iets onverstandigs ging doen.
Hindernis 1: Anneloes.
Zij weet dat ik maar 2x mag lopen per week.
Gelukkig zei ze niks.
Ik verstopte me dan ook achter de eettafel en de krant.
Zo kon ze niet weten dat ik sportkleren aan had.
Hindernis 2: mijn verstand.
Dat vecht met mijn gevoel.
Verstand: “Niet doen, houd je aan de afspraken.”
Gevoel: “Wat zou het lekker zijn om weer eens op tempo te lopen.”
Dan mengt het lichaam zich erin: “Je bent eindelijk pijnvrij, doe niet zo dom.”
Bovendien zegt mijn gevoel: “Je wordt zo goed geholpen en geadviseerd, hou je er nu aan.”
Ok. Ik ga naar boven en trek mijn loopkleren uit en werkkloffie aan.
Vanavond dan maar krachttraining.
Wat een stap! Voor mezelf dan.
Nog nooit heb ik een overwinning gevoeld, zonder ook maar iets gedaan te hebben.
Maar toch … Hoeveel discussies kun je hebben met jezelf?
Ach ja het helpt me door de dag …
Grote twijfels over kleine zaken.
Ik baalde wel de rest van de dag.
Waarom blijft mijn lijf maar pijn doen?
Waarom kan ik niet meer hard en pijnvrij lopen?
Gisteravond met een vriend erover gehad en besloten het
te laten gaan.
Ik bedankte hem en ging naar huis.
Ik opende de voordeur, nog altijd licht treurig.
Daar zag ik Marie, ons konijn, in een kartonnen tv-meubel zitten.
Stefan, ook ons konijn, keek van een afstand toe.
Ja het is echt waar … Anneloes heeft een konijnen-tv van karton gekocht.
Ik was getuige van een heus live konijnen-journaal.
Opeens besefte ik hoe mooi het leven kan zijn …