Ik volg het allemaal niet meer. Of ik word oud dat kan ook.
Volgens mij ben ik ruimdenkend.
Iedereen moet vooral zijn wie die wil zijn.
Maar dat overgevoelige trek ik niet meer.
Vandaag zat ik in de auto en luisterde naar de radio
Het ging over een nieuwe serie op Netflix, Q-force.
De hoofdrolspeler is een homo-spion en vormt samen met anderen een queer-superteam.
Niet zomaar een bijrolletje voor een homokarakter.
Of een transgender die een afleveringetje mee komt doen.
Nee joh! Gewoon alle belangrijke rollen naar LHBTQ-acteurs.
Goed nieuws, dacht ik nog.
Helaas niet.
Op Radio 1 zaten twee zuurpruimen in gesprek.
Ze vonden de rollen kwetsend.
Er werden te veel stereotypes neergezet.
“Typische witte homomannen uit de jaren ’90”, klaagden ze.
(Ik zou echt niet weten hoe die er uitzagen eigenlijk.)
Maar dit kon echt niet!
De groep LHBTQ’ers is veel diverser.
Maar snappen ze dan niet dat overdrijven en stereotyperen erbij hoort?
Al Bundy van Married with Children vertegenwoordigt ook niet elke witte getrouwde man.
Omdat ik Baywatch keek, kwijl ik heus niet bij elke vrouwelijke badjuf.
En ik geloof ook niet dat elk buitenaardse wezen eruitziet als E.T. of ALF.
Stop toch met dat overgevoelige gezeik.
Ik raak ervan in de war.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Mijn relatie gaat naar de knoppen.
Als ik zie dat Anneloes een mooie jurk aan heeft, weet ik niet wat ik moet doen.
Want als ik er wat over zeg, ben ik seksistisch.
“Hoezo wil een vrouw horen dat ze een mooie jurk aan heeft, ik ben geen portret.”
Als ik nooit wat zeg van haar kleding, ben ik een typische man die alles maar vanzelfsprekend vindt.
Die zijn vrouw als lustobject ziet, die er altijd goed uit moet zien.
Wat moet ik nou nog?
In bed durf ik niks meer. Als ik initiatief neem ben ik ‘de witte man die denkt dat hij elke vrouw maar kan krijgen wanneer hij wil.’
Als ik Anneloes laat beginnen, ben ik ’te afwachtend’ en ‘waardeer ik haar niet als aantrekkelijke vrouw’.
Spontaan koken is er niet meer bij. “Hoezo bepaal jij altijd wat we eten, omdat jij de man bent?”
Maar als ik vraag: “Wat eten we vanavond?”
Dan ben ik een typische witte kerel die verwacht dat het vrouwtje altijd maar eten op tafel heeft.
Ik lig thuis nu gewoon doodstil in een hoek. Ik reageer nergens op.
Hopen dat ik geen sneer krijg.
Ik kijk naar ons konijn. Die maakt zich tenminste niet druk.
Lekker springen en knagen.
Hoho, wacht even!
Ik denk echt niet dat alle konijnen per se hetzelfde zijn als ons konijn.
Sommige doen vast andere dingen en dat is ook goed!
Er zijn hele verschillende konijnen.
Ik waardeer ieder beestje om zijn eigen individu.
Ik zal een konijn nooit in een hokje plaatsen.
O shit! Hij zit wel in een hok.
Ik word gek …
Echt!