Lieve mama,
Soms zie ik een grijze Citroën C3 rijden.
Of kom ik langs het gebouw van Aventus in Deventer.
Dan weer komt er een advertentie van Vluchtelingenwerk voorbij.
Of in de krant gaat het over taallessen aan nieuwkomers.
Allemaal onderwerpen die me doen denken aan jou.
Ik zie je nog zo rijden in je grijze bakkie.
Naar Deventer om te werken.
Je deed altijd alles voor iedereen op school.
Laptops, fietsen, mappen, boeken of schriften nodig en geen geld?
Geen probleem! Marietje fikst wel wat.
Geen verblijfstatus? Maakt niet uit! Kom maar gewoon in de les.
Ik was zo trots op je.
Dat was een van de redenen voor mijn stage bij Vluchtelingenwerk.
Een mooie tijd.
We reden vaak samen. Ik werkte vlakbij.
En als zoon van Marietje viel ik natuurlijk direct in de smaak.
Later gingen we vaak samen richting jouw school.
Dan dronken we koffie en ging ik hardlopend terug.
Daar denk ik nog vaak aan als ik van Deventer naar huis rijd.
Langzaamaan komen er meer herinneringen naar boven.
Ook van toen je nog niet zo ziek was.
De enge beelden van je ziekte in de laatste maanden, verdwijnen soms naar de achtergrond.
Daar komen vrolijke beelden uit een verder verleden voor terug.
Gelukkig …