Lieve mama,
In de krant stond vandaag een stuk over fatsoen.
Is het fatsoenlijk om nu alweer te praten over versoepeling van de lockdown-regels?
Moeten we dan maar accepteren dat bepaalde mensen meer risico lopen?
De economie dus voor de gezondheid van iedereen laten gaan?
Alles laten doordraaien en accepteren dat er veel meer mensen overlijden?
“Die zijn toch al oud en ziek”, zeggen sommigen dan.
Beetje onfatsoenlijk lijkt me.
Ik heb een paar jaar terug de grenzen van het fatsoen opgezocht.
Ik zal het even uitleggen …
Op een van jouw laatste dagen zat ik bij je in de woonkamer.
We hadden het over de tuin.
Ik zei dat ik een heel mooi boompje had gezien met roze bloemen.
Die wou ik graag kopen, maar ik wist niet wat het was.
“Dan gaan we er toch even heen”, zei je.
Dit was heel bijzonder, want je kwam al weken niet meer buiten.
Je had een goede dag.
Wij reden naar de tuin waar het boompje stond.
De man van het boompje stond in zijn tuin te schoffelen.
Vanuit de auto vroegen we wat voor boompje het was.
De man was geen tuinier zei hij. Hij lachte erbij.
Volgens mij vond hij het een onzinnige vraag.
“Een azalea volgens mij”, zei de man.
Missie voltooid, trots reden we weer naar huis.
Een paar dagen later ging het rap slechter met je.
Je overleed.
Ons boom-uitstapje was de laatste keer dat we samen buiten kwamen.
Wordt vervolg …