Lieve mama,
Toen je overleed, raakte ik in een soort staat van: ‘doorgaan, alles top regelen en niet verzwakken.’
Ik denk dat veel mensen die iemand dichtbij verliezen dat wel herkennen.
De klap komt later …
Na de eerste adrenaline-weken, de klap en het besef dat je er niet meer was, werd ik gedwongen mijn leven snel weer op te pakken.
Hoe hard dat ook kan zijn.
Het boompje verdween nooit helemaal uit mijn gedachte.
Wat zou ik hem graag in mijn tuin hebben.
Maar ja, hoe doe je dat?
Aanbellen met de boodschap:
“Mijn naam is Jos, mag ik dat boompje even uit uw tuin spitten?”
In het gunstigste geval lachen ze me uit.
Maar ze kunnen ook de politie bellen.
Ik wil niet bekend staan als Jos V alias ‘de struikrover’ of ‘de boomschooier’.
Na maanden wikken en wegen, liep ik met een vriendin langs het huis.
“Doe het nu gewoon”, spoorde ze me aan.
Ik belde aan en een vrouw deed open.
Ze herkende me, ik wist niet of dat de situatie beter of erger maakte.
Ik probeerde het verhaal uit te leggen.
“Mijn moeder en ik zijn speciaal naar dit boompje komen kijken.
Dat was ons laatste tochtje buiten haar huis.
Ik hecht hier veel waarde aan.
Kan ik het boompje van u overnemen, of ruilen tegen iets anders?”
De vrouw keek me aan.
Ik wist niet of ze me voor gek zou verklaren of het verhaal zou begrijpen.
“Kom maar even binnen”, zei ze.
Gelukkig zag ik haar niet stiekem naar haar mobiel, of een bus pepperspray grijpen.
We liepen naar binnen en door naar de achtertuin.
Daar zat haar man.
Die herkende me ook.
Hij herinnerde zich het moment met mij en mijn moeder nog.
Ik legde het verhaal nogmaals uit en wachtte vol spanning hun reactie af.