Lieve mama,
“Wat een mooie verhaal” zei de vrouw.
Er is alleen een klein probleem.
Dat boompje hebben we voor ons trouwen gekregen.”
Ik zei direct dat ik het volledig begreep.
“Dan houdt het hier op”, zei ik.
“Geef toch je telefoonnummer nog maar even” zei de aardige vrouw nog.
Ik liep samen met de vriendin trots naar huis.
Ergens was ik toch heel blij dat ik het gevraagd had.
Dat kon ik in ieder geval van me afzetten.
Alsof ik dit van mezelf moest regelen.
Niet veel later ging mijn telefoon.
“Ach … we hebben zoveel voor ons trouwen gekregen, we kunnen niet alles bewaren.”
“Koop voor ons een nieuw boompje en wissel hem maar om.”
Ik sprong een achterwaartse salto door de kamer,
erg vreemd want dat kan ik niet eens.
Nog nooit ben ik zo blij geweest om een boompje.
Ik ging samen met een vriend, die hovenier is, naar de mensen toe.
Het boompje eruit, ander boompje erin en daarna ruimte maken in mijn tuin.
“Goed water geven en vooral lief tegen zijn!” zei mijn vriend.
En ja hoor er kwamen roze bloemen aan het boompje.
Een knalroze azalea boom (of struik) in mijn eigen tuin.
Elke dag kan ik dan aan je denken.
Dat kon ik trouwens al, overal staan foto’s en schilderijen in ons huis.
Maar dit verhaal is extra bijzonder.
Ook leuk om bij ongemakkelijk stiltes te vertellen.
Zo heb ik altijd gespreksstof.
De mooie herinneringen aan jou stapelen zich op.
Langzaam maar zeker verdwijnen de beelden van die nare ziektejaren iets naar de achtergrond.
Er komen mooie herinneringen voor in de plaats.
Dit boompje is er een van.