Lieve mama,
Ik zit nu op school en het is zaterdag.
Dat alleen al is een wonderlijke combinatie.
Vroeger was mijn weekend vrij overzichtelijk.
De zaterdag stond in het teken van: “waar zitten we vanavond voor?”
“Waar gaan we uit, wat trek ik aan?”
“Zou dat meisje waar ik mee naar buiten ging er weer zijn?”
“En zou ze na mijn prutswerk nog een keer willen?”
Dat was mijn zaterdag.
Nu zit ik bij procesmanagement.
Leren over procesbeschrijvingen.
Sipoc, flowchart, Swimlane of Rasci … ook mooi.
En ik heb alles al voorbereid … ook de stof van vandaag ken ik uit mijn hoofd.
Ik ken me zelf niet terug
Nooit zou ik zwichten voor carrière of werk.
Ik leef om te leven en werk slechts om leuke dingen te doen.
Nooit word ik een burgerlul die zich druk maakt om zijn toekomst
Dat hield ik jaren vol.
Toch zit ik hier, ik weet niet eens waarom.
Omdat ik mijn werk toch stiekem wel leuk vind?
En het fijn voelt om iets te leren?
Of ben ik bang dat ik niet kan meekomen als ik niet blijf leren?
Maar toch … wat voegt het uiteindelijk toe?
Als ik morgen op sterven lig, ga ik heus geen processchema van mijn leven maken.
Hoogstens zou ik me afvragen hoeveel tijd ik op zaterdag heb verspeeld op school.
Het leven kan ook zo voorbij zijn.
En dan heb je geen ruk aan procesmanagement.
Jij had vast ook nog allerlei plannen.
Dat weet ik zeker.
Alhoewel … voor jou geen verre reizen of dure auto’s
Jij was tevreden met je dagelijks routine en je vaste ritme.
Niet per se op vakantie, maar gewoon genieten in je eigen omgeving.
Met mensen waar je je prettig bij voelt.
Veel sociale contacten, voor alles open staan en voor iedereen interesse.
Dat heb ik dan vast van je geërfd.
Goed ik ga weer opletten. Dag ma