Lieve mama,
De laatste tijd voel ik me best gelukkig.
En daar voel ik me dan weer schuldig over.
Het is een ingewikkelde zaak.
Ik denk veel aan stukjes in een lied van Acda en de Munnik.
“Het gaat eigenlijk toch allemaal doodgewoon z’n gang.
En het draait bedenk ik nou, hier ook wel zonder jou.”
Jammer genoeg is dat nog waar ook.
Alle mensen die op jouw begrafenis zo verdrietig waren.
Die gaan door.
Ze trouwen, krijgen kinderen, maken promotie en worden ouder.
Logisch, dat doe ik zelf ook.
Nou ja, vooral dat ouder worden dan.
Maar weet je: dat ik soms best gelukkig ben,
wil niet zeggen dat ik je minder mis.
Dat is gewoon niet waar.
Het liedje van Acda en de Munnik gaat verder:
“Maar da’s niet waar, want jij was enkel jij.
Jij hebt hier rondgedwaald en dat wordt nooit herhaald.”
En zo is het!
Want bij zoveel dingen denk ik:
“Wat had mama hiervan gevonden?”
Of: “Hoe had mama dit gedaan?”
Mede dankzij jou probeer ik om naar iedereen oprecht te luisteren.
Elk verhaal en ieders leven is razendinteressant, als je maar oprecht luistert.
Ik probeer er altijd te zijn voor mijn vrienden. En wil altijd helpen.
En ik probeer altijd breed geïnteresseerd te blijven.
In alles wat er om me heen gebeurt. Los van mijn eigen shit.
Want al die dingen deed jij ook. Allemaal.
Ook toen je tot over je oren in je eigen ellende zat.
Want de wereld gaat door … altijd.
Maar wat betekent dat nu?
Vooral genieten en niets tegen je zin doen, want je kan maar zo dood zijn?
Of: Keihard werken, huis afbetalen en zorgen dat je een goed pensioen bij elkaar harkt?
En wat als je dat pensioen vervolgens niet eens haalt?
Ik denk dat jij zou zeggen:
“Richt je leven zo in, dat je altijd gelukkig bent. Stel niet te hoge eisen. Doe wat je leuk vindt.”
Dus dan doe ik dat.