Lieve mama,
Ik rij alweer een paar weken op de nieuwe Elliptigo.
Mijn crosstrainer voor buiten.
In het begin voelde ik mij nogal clownachtig.
Mensen keken me na alsof ik in een carnavalsoptocht reed.
Ik zou bijna met confetti gaan gooien.
Maar nu voel ik mij als een vis in het water.
Wat ga ik hard en soepel.
Ik zie er echt stoer uit hoor.
Mensen zien een lichtflits voorbij peddelen en …
dat ben ik!
Als ik echt gas geef, rij ik wielrenners voorbij.
Ik heb het meegemaakt.
Ben je lekker aan het koersen, praatje maken.
Je neemt een slok uit je bidon en dan …
Rent er een idioot op een looprad voorbij.
Het zal je gebeuren.
Ik denk dat je het wel een leuke machine had gevonden.
Misschien zou je trots zijn als ik ooit het NK Elliptigo win.
Ik vraag me wel vaker af of je ergens trots op zou zijn.
Vandaag nog, toen ik zelf twee achterbanden verwisselde (Buiten én binnenband!)
Ik zette zelf mijn zadel hoger en ik gooide de ketting en de derailleur in 1 keer goed op het wiel.
Het zijn maar kleine dingen hoor.
Maar daar was je vaak juist zo trots op.
Vooral als ik iets ging doen waar ik me eigenlijk niet gemakkelijk bij voel.
Want als ik ergens goed in ben, is het dingen vermijden waar ik geen talent voor heb.
Dat is bijvoorbeeld alles met techniek.
Vandaar mijn gepaste trots vandaag.
Ik voelde mij een echte man.
Met smeer aan de handen en zweet op de rug.
Fijn weekend mama.