Zenuwachtig
Voorthuizen, 8 juli
Anderhalf uur voor de start arriveer ik met Remco in Voorthuizen. Het ziet er gezellig uit. Uitgepuilde terrassen met in het midden een groot podium. De kidsrun is bezig en de speaker is bijzonder enthousiast. Leuke omstandigheden in een klam en winderig Voorthuizen. Sinds 19 februari heb ik geen wedstrijd meer gelopen. Er spoken nogal wat zaken door mijn hoofd. Hoe veel snelheid zou ik verloren hebben? Heb ik hier wel wat te zoeken? Houdt mijn voet het wel? En waar kan ik koffie krijgen? Ik besluit bij de laatste vraag te beginnen en ga op onderzoek uit. Voor een luttele 5,75 krijg ik twee plastic bekers koffie.
Indekken
Ik begin me tegenover Remco te verdedigen. Ik hoef nog niks, alles wat ik onder de 35 minuten loop is alweer knap na de blessure. Stiekem hoop ik op een 33’er. Als dat namelijk mijn basisniveau is dan kan ik wat makkelijke doorbouwen. Remco stelt me gerust en verzekert me dat in deze periode wedstrijdritme opdoen weer het belangrijkste is. Dat klopt eigenlijk ook wel.
Rechts houden
Het parcours: vier rondes van 2,5 kilometer door en om Voorthuizen. Het startschot gaat en ik stuif met ongeveer 10 andere lopers weg. De nummer 1 van de wedstrijd Ruben (nationale toploper, Nederlands kampioen 10 km 35+) stuift weg. De rest blijft een tijdje bij elkaar. Ik kan aanhaken in een groepje van drie. In dat groepje zit de lange Erik. Erik is een voorbeeldloper voor mij. Wat een mooie tijden heeft hij al bij elkaar gelopen, ook op de langere afstanden. En wat mooi dat ik bij hem in de buurt kan blijven. Het zal vast een trainingswedstrijd voor hem zijn, maar dat maakt me niet uit.
Ik kan 5 kilometer aanhaken, dan besluit ik ze te laten gaan omdat ik me anders opblaas. Frustrerend -want dit tempo liep ik in januari als trainingstempo- maar het is niet anders. Ik houd ze wel in het vizier, dat motiveert behoorlijk. Ronde 3 en 4 staan in het teken van inhalen. Ik zig-zag om wat deelnemers heen die een rondje achterliggen. Het worden er steeds meer, maar ze blijven netjes rechts houden. Ik finish in 33,49, dus toch een 33-er. Wat een meevaller! Of had er toch meer in gezeten als ik rustiger gestart was? Nou ja voor nu is het prima.
Lang niet gek
Ik word 4e in totaal en 1e bij de mannen senioren. Maar ja er is maar één prijsuitreiking en daar sta ik dus niet bij. Ik blijf nog even luisteren en hoor hoe de speaker een gevonden hond probeert bij zijn baasje te krijgen. Van wie is deze zwarte kleine harige hond? (Een kenner zo te horen). Uiteindelijk is hij het zat. Wie heeft er belang bij een hond? Kom hem maar afhalen! Ik loop lachend naar de auto. Remco is gefinisht in 40:53. Ook hij is er een tijd uit geweest. Hij mag dan ook zeker tevreden zijn.
Onze haven
Lauwersoog, 29 juli
Reddingsboei
De haven van Lauwersoog. Altijd mooi om hier weer te zijn. Mijn vriendin en ik maken er een jaarlijkse traditie van om naar deze omgeving af te reizen. Om te trainen, een wedstrijd te lopen, naar Schiermonnikoog te gaan, of om bij het restaurant in de haven te genieten van een concept dat tussen McDonalds en een viskraam in staat. Lekkerbekmenu met patat en een milkshake, of een broodje paling met patat, uiteraard met wat drinken en op een dienblad met bijbehorende alarmbel geserveerd. De alarmbel (in de vorm van een reddingsboei) gaat rinkelen als het eten klaar is. Slim bedacht. Ik kijk mijn vriendin eens aan, een golf van herkenning gaat door ons heen. Ach, ieder stel heeft wel een plekje waar ze graag terugkomen. Of het nu Venetië is, een strand op de Bahama’s of een fast food restaurant op Lauwersoog, het gaat om het idee toch?
Wedstrijdspanning
De haven dus, het voelt als thuiskomen. Maar nu zijn er andere zaken die spelen, namelijk de halve marathon van Lauwersoog – Ulrum. Een schitterende wedstrijd dwars door natuurgebied Lauwersoog en dan via Zoutkamp naar Ulrum. Het waaide hard en op de valreep wordt het nog warm ook. Maar dat maakt niks uit, ik zie mezelf al gassen door het natuurgebied op de betonplaten. Dit gebeurde ook, alleen net iets anders dan gepland.
Starten en plek zoeken
Maar goed, eerst de start. Ik neem een gelletje en kijk om me heen. Ik zie een paar bekende gezichten. Jan en Jay zie ik een paar rijen voor me staan. Dat is een mooi groepje om samen tegen de wind in te beuken, bedenk ik me. We starten. Paul en Gayri starten als dwazen. Paul omdat hij dat vol kan houden, en Gayri omdat hij hard kan starten. Ik loop achter de noordelijke vedette Jan aan. Luid wordt Jan overal aangemoedigd (tenminste dat denk ik) in het Gronings of Drents. We hebben met zijn tweeën een klein gaatje. Na een paar kilometer komen Jay en Jos aansluiten. We lopen kilometers lang kop over kop met zijn vieren. Mooi om te zien dat iedereen kopwerk doet.
Gas d’r bij
We draaien mooi door en het tempo zit er goed in. Wat mijn drie medelopers niet weten is dat ik last krijg van mijn maag. Mijn gelletje valt niet goed. Ik moet uitwijken voor een sanitaire stop en snel, schiet er door mijn hoofd. Ik besluit weg te sprinten uit de groep en iets later duik ik in de bosjes voor een ‘Dumoulintje’. De groep is verbaasd als ze mijn kruin boven de bosjes zien uitsteken. Even later sluit ik weer aan. Dit was dus niet ‘het gassen in het natuurgebied’ zoals ik dat voor ogen had. Last van de maag, kan gebeuren.
Uitdunning
De titel van deze alinea heeft niks te maken met wat er in de vorige alinea gebeurde. Nee, de uitdunning slaat op de groep achtervolgers op de kopgroep. Ons groepje dunt uit. Eerst moet Jan ons op 11 kilometer laten gaan. Hij laat een gaatje en we gaan met zijn drieën door. Elke keer als Jay op kop komt heb ik het moeilijk. Hij trekt hard door en ik moet moeite doen om hem te volgen. We komen in Zoutkamp. Mooi dorpje, mooie haven, mooi centrum, veel publiek, maar daar heb ik geen tijd voor. Ik moet Jay volgen die elke stoepje en elke binnenbochtje neemt. Ik kan hem met moeite volgens en Jos moet ons laten gaan. Nog even op karakter aanpikken bij Jay, straks komt mijn stuk (houd ik mezelf voor). Na 16 kilometer is het namelijk rechttoe rechtaan met af en toe een bocht. Dat ligt mij. Ik kan bij Jay blijven aanhaken en neem nog een gelletje (die gelukkig goed valt).
Derde plek! En kijk niet naar het verschil
We laten Zoutkamp achter ons en ik neem de kop over. Nu kan ik vijf kilometer lekker draaien. Ik merk dat Jay het moeilijk krijgt. Ik kan het tempo van de eerst kilometers doortrekken en loop na 17 kilometer alleen. De laatste 4 kilometer zie ik niemand achter me en de derde plaats is binnen handbereik. Ik kijk op kilometer 20 om en zie in de verte Jan en Jos aankomen. Dit is raar. Waar is Jay? Jay is klein dus het kan goed dat hij zich al die tijd achter mijn rug heeft verstopt. Dit is niet het geval. Ik word derde en Jan en Jos betwisten op een seconde de vierde en de vijfde plek. Een halve minuut later komt Jay binnen. De wedstrijd was net iets te lang zei hij. Ik begreep hem niet want ik had exact 21,1 km op mijn horloge staan. Maar hij vergat er vast ‘voor hem’ achter te zetten. Ik finish in 1 uur 14 minuten en 56 seconden. Lekker, zeker voor mijn tweede wedstrijd sinds mijn gebroken voet. Ik denk er maar even niet bij na dat winnaar Paul er 7 minuten korter over deed. Ach da’s dan ook landelijk top. En Gayri de nummer 2? Die zat een minuut voor mij. Dus snel starten is zo gek nog niet.
Vis
Zoals gebruikelijk lever ik al mijn prijzengeld in bij moeders de vrouw. Onder het motto: die zie je nooit meer terug, schuift ze de tientjes in haar handtas. We gaan samen met Remco en Wencke (ons gezelschap voor dit weekend) eten in ons favoriete restaurant in Oldehove. Daar krijg je een schaal met vis zo groot dat je degene aan de andere kant van de tafel niet meer ziet. Nu maar hopen dat mijn maag het gaat houden.