Lieve mama,
Het is best moeilijk om iedere week wat te schrijven.
Ik wissel nog wel eens van onderwerp,
maar in principe gaan deze blogs grotendeels over jou.
Maar ik heb een probleem.
Ik zou zo graag vaker vertellen over de tijd voordat je ziek werd.
Toen je altijd de hele dag door voor iedereen vloog.
Voor al je cursisten op school, die nieuw waren in dit land.
Die konden jou dag en nacht bellen.
Of voor ons, Martine en mij.
Je deed alles, ALLES.
Toen ik met vrienden op mezelf ging wonen,
was je er ook elke dag.
Voor de gezelligheid, maar eerlijk gezegd
nam je vaak eten mee, pakte je een afwasje of
draaide je een was.
Maar vooral was het altijd leuk dat je kwam.
Want je bracht alleen maar liefde en gezelligheid.
En de vrienden die bij me woonden, keken nergens van op.
Ze deden exact wat ze zonder jou ook deden.
Dat zegt veel: ze zagen jou niet als een controlerende ouder.
Maar als toffe gast die langs kwam.
Later woonde ik alleen op de Tijm.
Ook toen kwam je bijna elke dag.
Op zondag liepen we even door de tuin.
Dat stelde niet veel voor hoor, een plant of 8 hooguit.
Maar dat herinner ik me nog zo goed.
Dat kleine rondje van 5 minuten gaf mij rust.
Ik wou laatst bijna mijn oude huis terugkopen.
Echt waar.
Maar goed, dat lost het niet op.
In mijn huis op de Rietzanger ben je nog een paar keer geweest.
Met verhuizen wou je per se meehelpen.
Toen wij met vrienden bezig waren, ging jij even op de bank liggen.
Zo moe was je. Maar je wou erbij zijn.
En weer komen we uit op die ziekte.
Op zich heb je er ook 7 jaar aan geleden.
Maar toch.
Waar blijven die beelden van veel langer geleden?
Die zou ik eens wat vaker willen zien.
Zonde dat die ziekte erbij komt.
Misschien komt dat nog.
Of wellicht moet ik er actief wat aan doen.
NLP kan iets zijn, maar ik weet het niet.
Is het niet veel simpeler?
Gewoon foto’s bekijken en praten over vroeger.
Ik ga er toch nog eens over nadenken.