Gister had ik een bruiloft. Ik was een soort aanhangsel van mijn vriendin.
Niks mis mee trouwens. Leuke mensen, mooi weer en een verliefd stelletje op het podium.
Toen ze elkaar de gelofte voorlazen, keek ik om me heen.
Ik zag zijn moeder huilen van geluk. Haar ouders zaten hand in hand te genieten.
Het tafereel speelde zich af in Hoog Holten. Daar waar een vriend van me ook eens getrouwd.
Mijn vader trouwde hem en mama was er ook. Het was een mooi feest.
Tot ze telefoon kreeg van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis.
“Je moet nu komen, we hebben weer wat gevonden” was de boodschap.
En het circus begon weer. Een zonnig tafereel in een mooi grasveld, veranderde voor ons in een kleine deceptie.
Even terug naar gister. Ik zag dus tranen bij de ouders. Hun kleinkinderen huppelden door het bos.
Toen besefte ik: dit mag mama nooit meemaken.
Als ik trouw of kinderen krijg, is ma er niet bij.
Als ik vervolgens opvoedproblemen heb (en die kans is vrij groot), kan mama mij niet helpen.
Het leven is bikkelhard, mama is dood en iedereen leeft door.
Terecht, want ik gun ze allemaal het allerbeste.
Maar toch, ik weet zeker dat mama ook naar een vergelijkbaar moment heeft toegeleefd.
Een bruiloft van mij of Martine. Met kleinkinderen die rondhuppelen en dat ze dan trots mag vertellen dat die van haar zijn.
Misschien zegt ze wel dat haar zoon er zo stoer uitziet, of haar schoondochter zo straalt (die kans is groter).
En waarom ook niet: iemand die altijd geeft en voor altijd iedereen klaarstaat, mag ook een keer een dag genieten. Toch?
Niet dus! Want het gevecht is verloren.