Lieve mama,
Ik ben weer wat fanatieker gaan hardlopen.
Op mijn schema staat wat ik per dag moet doen.
Dat is wel even raar hoor.
Soms mag ik maar drie kwartier lopen of een uurtje fietsen.
Daar kwam ik eerder het huis niet voor uit.
Wel raar dat er nu bepaald wordt wanneer je iets gaat doen.
Ik kan er moeilijk aan wennen.
Bovendien zijn veel trainingen nieuw.
Dan ben ik bang voor de uitvoering.
Doe ik het wel goed?
Het is wel het proberen waard.
Wie weet slaat het aan en verbaas ik mezelf.
Al is dat vertrouwen na de afgelopen jaren wel weg.
Sport is vooral plezier hebben.
Zolang ik dat op deze manier nog heb, ga ik door.
Misschien moet ik gewoon niet zoveel nadenken.
Doen wat er staat en niet zeuren.
Maar ja … ik ben een twijfelaar.
Ik doe eigenlijk zelden iets zomaar.
Anneloes zegt nogal eens:
“Ik ga dit proberen, dan lukt het vast wel.”
Mijn basishouding is meer:
“Ik heb me er niet uitgebreid in verdiept, dus ik kan het toch niet.”
Vandaar dat ik ook nooit klus in huis.
Ik ben niet handig, snap niet hoe het werkt en wil er niet heel veel energie in steken om het te kunnen.
Anneloes heeft laatst een boormachine gekocht.
Nou ja … meer een super-de-luxe boorkoffer van Makita.
Met echt vilt bekleed en een la voor de reserveaccu.
Volgens mij hebben we de auto ervoor moeten verkopen.
Een beetje overdreven lijkt me.
Een klein vermogen investeren, en dan twee keer per jaar een gordijntje ophangen.
Ik heb de koffer precies één keer gepakt.
Na lang bestuderen en proberen kreeg ik de deksel niet open.
De klipjes hadden kinderslot.
Teleurgesteld, maar vooral enigszins opgelucht, legde ik de koffer weer weg.
Toch maar mooi weer geprobeerd.