Lieve mama,
Het bekroop me opeens weer.
Dat klote gevoel.
Ik weet niet meer hoe het kwam.
Maar ik voelde me opeens heel naar.
Ik zag wat foto’s van vroeger deze week.
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik herkende je nauwelijks.
Wat is er met mijn geheugen aan de hand?
Waarom herinner ik me alleen maar de momenten tijdens je ziekte?
Alsof de 24 jaar daarvoor niet heeft bestaan.
Ik kan er steeds slechter tegen eerlijk gezegd.
Telkens als ik probeer aan je te denken, blokkeert er iets.
Dan ga ik me naar voelen, en dan … denk ik aan ander dingen.
Dat komt jou vast goed uit.
Je zou mij namelijk al het leed willen besparen.
O ik weet het alweer!
Ik was verdrietig.
Om een paar mensen om wie ik geef.
Het gaat niet zo goed met ze.
Normaal zou ik dan eindeloos tegen je aan lullen.
En jij zou alleen maar luisteren en zeggen hoe erg het was.
Dát mis ik.
Ik kan jou niet meer bellen bij alles wat er gebeurt.
En soms is dat extra nodig.
Want jij maakt je nog drukker om mensen dan ik.
Ik hoef geen tips of ideeën hoe ik met ze om moet gaan.
Ik wil gewoon iemand die snapt ‘hoe erg, vreselijk of oneerlijk’ sommige dingen zijn.
Niet direct met allerlei oplossingen komen dus.
Dat werkt lang niet altijd.
Het enige wat je kan doen … er staan als iemand je echt nodig heeft.
Dat deed jij ook.
Altijd.