Lieve mama,
Zouden meer mensen wel eens denken: “ik snap er helemaal niks van?”
Soms denk ik namelijk wel eens dat ik de enige ben.
Ik hoef maar om me heen te kijken en ik heb vaak geen enkele clou meer.
Dat maakt me soms wat angstig.
Sommige mensen kunnen alles, zelf een huis bouwen bijvoorbeeld.
Metselen, timmeren, elektra … geen punt.
Daarna even behangen of schilderen … eitje.
Gewoon doen! Zeggen ze dan.
Maar dat werkt bij mij niet zo.
Ik moet het echt zeker weten.
Ik kan niet iets proberen … als het misgaat, haak ik af!
Daarom bescherm ik mezelf.
Liever een paar dingen heel goed doen, en heel veel niet.
Dan van alles een beetje.
Maar dan nog zitten er overal struikelblokken.
Laatst had ik een sessie over de programmabegroting en meerjarenraming van de gemeente Raalte.
243 pagina’s vol met cijfers en doorrekeningen.
Iedereen zat erbij alsof ze het snapten.
Stelden hele kritische vragen. En deden heel zelfverzekerd mee.
Behalve ik …
Het liefst wou ik gewoon naar huis.
Weer iets afvinken met: dat is niet wat voor mij.
Maar ja … zo leer je het ook nooit.
Misschien moet ik toch eens vaker ‘gewoon wat doen’.
Bomen snoeien bijvoorbeeld, zonder plan van aanpak en ontwerpschets.
Of een muurtje sauzen, zonder uitleg van drie onafhankelijke technische experts.
Durven fouten te maken, en het nog leuk vinden ook.
Maar weet je wat ook wel eens zou helpen?
Dat mensen eens vaker zeiden: “Geen idee joh”, of “Ik begrijp het even niet.”
Want het kan toch niet zo zijn dat iedereen overal verstand van heeft, behalve ik?
Dat werkelijk alle mensen snappen hoe elektriciteit wordt opgewerkt.
En dat heel mijn omgeving snapt hoe de puntentelling van de AEX-index werkt.
Of dat iedereen exact begrijpt wat ‘artificiële intelligentie’ is.
Ik snap er in ieder geval geen reet van.
Dus voor iedereen die onzeker is en vaak twijfelt aan zichzelf.
Mensen die trots zijn dat ze heel veel niet weten.
Die toegeven dat de wereld onoverzichtelijk, moeilijk en ongrijpbaar is.
Zij die daar af en toe onzeker van worden.
Die denken dat ze zichzelf maar nauwelijks kunnen redden.
Zichzelf niet echt capabel vinden om kinderen op te voeden.
Tegen die mensen zeg ik: je staat niet alleen.