Lieve mama,
Het is zomers warm en het EK is begonnen.
Dat betekent: overal oranje slingers.
Heerlijk voetbal kijken met vrienden.
Dikke schik.
Ik voel me ook wel een beetje schuldig.
In 2016 was er ook een EK.
Gingen we ook lekker bij elkaar kijken.
Met vrienden, hapjes en drankjes.
Je kent het wel.
Tegelijkertijd kon jij niet eens meer zitten.
Je was zo mager en verzwakt.
Je kon alleen nog liggen, of op een heel raar kussen zitten.
Waarom ben ik toen niet vaker naar je toegegaan?
We hadden samen alle wedstrijden kunnen kijken.
Lol maken, omdat we er allebei niet veel van weten.
Het ging jou meer om het sfeertje, daar genoot je van.
Om VI na de wedstrijd. Derksen en Gijp die vond je leuk.
Je was nog naar het Kurhaus geweest in 2014 bij een live-uitzending.
Ik krijg echt tranen in mijn ogen als ik hierover nadenk.
Een enorme gemiste kans.
Zoals ik wel meer heb laten gebeuren.
Lekker andere dingen doen, net doen of het nog jaren zou duren.
Ik kan het niet terugdraaien en dat vind ik heel erg.
En tuurlijk, je wou het zo.
Maar toch. Soms was ik bij je en ging je kapot van de pijn.
Dan ging ik daarna een verjaardag.
Waar slaat dat op?
Was je hier nog maar.
Dan zou ik alles inhalen.
Beloofd.