Lieve mama,
Regelmatig kom ik langs ons oude huis op de Putter.
Niet zo gek, ik woon er pal achter.
Ik ken de mensen die er wonen niet.
En ik ga zeker niet als een achterlijke naar binnen staren.
Ik kan vanaf de straat de keuken zien.
Ik zie je zo weer staan.
Drukt met grote pannen soep, bakken vol kroketten of lompe schalen patat aan het maken.
Voor iedereen die maar mee wou eten.
Want alles kon bij ons … altijd.
Als ik vroeg: “Ma, mogen we wat eten?”
Zat je bij de ‘m’ van ma al in de koelkast of de diepvries.
“Niet te veel hoor”, zei ik vaak nog.
Dat had geen zin.
Binnen no-time stond er voor een peloton uitgehongerde wielrenners aan eten.
Grote bakken soep, die ook als vissenkom konden dienen.
Borden met hopen patat, zo hoog dat je degene tegenover aan tafel niet meer zag zitten.
Of lasagne, één ovenschaal de man.
“Nog een toetje, jongens?”
Nog voor iemand antwoord kon geven kwamen er silo’s yoghurt,
een tankwagen met schepijs of dertig gezinspuddingen van Mona voorbij.
En natuurlijk konden we altijd even wat drinken.
We dronken halve liters ‘DR. Siemer’ multivruchtensap.
Een heel lekker mixje in een anderhalve liter pak.
De verpakking stond vol met fruit, minstens 10 soorten.
En dat voor een euro per pak.
Het smaakte wat chemisch, vol kleurstoffen en smaaktoevoegers.
Dus én fruit én kleurstoffen …. Een koopje.
Weet je nog dat we samen aten in een restaurant?
Ik bestelde een dure verse multifruit-mix.
Een combinatie van vers fruit.
Ik zag het al voor me, ze zouden vast druk aan het persen zijn in de keuken.
Daar kwam het tropische glas aan.
De kleur kwam bekend voor, zo’n vaal-oranje tint.
We keken elkaar aan …. Het was DR. Siemer.
Voor 7,50 per glas!
Als ik nu de keuken zie, dan mis ik je zo.
Zal ik eens aanbellen?
En dan?
Zien dat er andere mensen wonen?
Die heel gelukkig zijn in jouw keuken?
Ik denk dat ik ze daar lekker hun gang laat gaan.