Lieve mama,
Volgende week is het Kerst.
Dat vierden we altijd samen.
Ik weet nog dat ik met 2 vrienden bij je kwam eten.
Je kreeg opeens hele hevige buikpijn.
Je probeerde alles gezellig te houden, maar de pijn werd steeds erger.
Het was een geperforeerde darm.
Gelukkig kon je geopereerd worden.
Toen begon alle ellende.
Je bleek darmkanker te hebben.
Uitgezaaid, niet te genezen.
Gelukkig heb je daarna nog jaren geleefd.
Vooral omdat je alles aangreep om langer door te leven.
We zagen elkaar altijd met Kerst.
Soms was ik weer eens eigenwijs en wou ik niet mee-eten.
Of had ik geen zin om veel familie te zien.
Ik was niet altijd makkelijk.
Maar natuurlijk wou ik jou wel zien.
Dus kwam je gewoon langs. Het liefst Kerstavond, 1e en 2e kerstdag.
Want zonder jou … geen kerststemming.
Op het laatst zette ik mijn eigenwijsheid aan de kant.
We aten met ons gezin en aanhang.
Gourmetten in de keuken.
Jij lag grotendeels op de bank.
Je was moe en kon niet meer zitten.
Maar ik kon aan je zien dat je genoot.
Toen dacht ik maar 1 ding:
Was ik maar eerder minder koppig geweest.