Lieve mama,
Alles goed?
Hier is niet zoveel aan de hand.
Marie, ons konijn, is overleden.
Omdat Stefan anders zo alleen was, hebben we Kiki gekocht.
Nou ja … gekocht.
Dat is nog een heel tafereel hoor.
Mensen die denken dat je zo even twee konijnen bij elkaar gooit, hebben het behoorlijk mis.
Die denken er veels te makkelijk over.
Man man wat een onderschatting!
Het is juist een uiterst precies proces.
We namen Stefan mee naar het dierenasiel.
Daar zaten allemaal kandidaatjes ongeduldig te wachten.
Stefan werd in een ren gezet.
Dan begint de ‘hok-ruik-eet’ test.
1. Konijnen bij elkaar in het hok zetten.
2. Vervolgens ruiken ze langere tijd aan elkaars kont.
3. Daarna gaan ze ieder hun gang en eten lekker een bakkie hooi.
De spanning steeg. Anneloes en Yves (een dierenliefhebber en vriend die graag mee wou naar het asiel) hadden het niet meer.
Daar kwam een medewerkster aan met Kiki.
Het was direct raak.
Ze roken en zagen dat het goed was.
Kiki ging samen met Stefan mee naar huis.
Denk nou niet dat je ze dan gewoon even samen in het hok kan zetten.
Dat je even zegt: “Hup jongens veel plezier”, en klaar is Kees.
Nee! Weer een enorme onderschatting van dit proces.
Konijnen moeten namelijk 24 uur aan elkaar wennen op neutraal terrein.
Als Stefan zomaar iemand erbij krijgt in zijn hok, draait hij door.
Dat trekt hij niet.
En dat snap ik ook wel weer.
Ik moest ook erg wennen toen Anneloes bij me in kwam wonen.
Anneloes had de badkamer omgebouwd tot konijnen-speeddate-paradijs.
Met bakjes hooi, plastic toiletjes en een konijnenracebaan.
Ik kon die dag niet douchen na het sporten.
We konden niet bij de handdoeken en de wc was onbereikbaar.
Maar dat moesten we er maar voor over hebben.
Na 24 uur was het zover.
Ze waren gekoppeld.
Nu zitten ze de hele dag bij elkaar.
Alsof ze elkaar al jaren kennen.
Mooi he.