Over uitstappen, pijn verbijten, te graag willen en bochtjes maken
Sporten en presteren is soms een klote combi. Ja, dat is het! Hard trainen en alleen maar minder presteren, het overkomt de meeste fanatieke broeders wel eens. Mei en juni waren van die maanden voor mij. De halve marathon van Zwolle en de 10 mijl in Raalte stonden in omgekeerde volgorde op mijn programma. Twee thuiswedstrijden waar het publiek mij kent en mijn naam roept. (Niet in de laatste plaats omdat er ‘Jos’ op mijn Zwolse startnummer staat.) Hier wil ik goed zijn.
Onmenselijke druk
11 mei 2018, Raalte- Ik voel me sterk. De trainingen gaan goed en met inlopen lijkt het of ik vlieg. Na 3 jaar op rij als een krant gelopen te hebben in Raalte, moet het vanavond gebeuren. Ik wil winnen en een parcoursrecord. De 16,1 kilometer in 54 minuten lopen en het is gelukt. Ik start en loop samen met Jay en Leon op kop. Met mijn niveau moet ik met hun mee kunnen. Toch ging het vrij hard. Te hard voor mij. Weet ik dan nog niet dat ik niet zo hard kan starten? Ik heb Jay vaak halverwege de wedstrijd bijgehaald, waarom dan toch meegaan? Mooie gedachte maar te laat. Ik zak af en moet de rest laten gaan. Vechtend tegen de pijn en de teleurstelling finish ik dik in de 56 minuten. Ongelofelijk ik ben er goed ziek van. Hoe kan dit toch? Komt het door de onmenselijke druk die niemand mij oplegt. Of door de media aandacht die er nauwelijks is. Of zou het iets mentaals zijn, je zou het bijna denken. J Maar het lopen voelt niet meer als hobby.
Wandelen door de binnenstad
9 juni 2018 Zwolle – Een kort verslag van Zwolle. Een tijd al niet fit. Hartslag veel te hoog, bij de warming up al boven de 150. Toch starten en na 10 kilometer benauwd en niet verder kunnen. Uitgestapt en langs het publiek wandelen. Een beschamend gevoel. Nu weet ik het zeker: dit is geen hobby.
Duizelig
24 juni Zwolle – Na de halve marathon van Zwolle heb ik even een dag gedacht om minder te trainen. Ach, toch maar weer proberen, dacht ik na een middagje op de bank. Het blijft toch wel een mooie sport en je blijft er nog slank bij ook. En die gevulde kano’s en froufrou wafels verliezen hun charme ook als je een pak op hebt. Ik besluit de Asrendorp te lopen. De avond ervoor met vrienden uit eten, s avonds laat nog op de crosstrainer en zondag los. En warempel … het ging vrij aardig. Ik won de race in een bijna parcoursrecord. Laag in de 34 minuten op een bochtig parcours door straatjes en steegjes. Een padvinder MET kompas EN gps EN reisgids zou hier nog verdwalen. Er lagen zoveel bochten in dat er geen recht dranghek nodig was.
Camping blues
30 juni Appingedam – Bloedheet, dat was het. Ik zat bij Remco en Wencke op de camping in Drenthe. Ik zag de barbecue staan en de zin om te lopen was nooit minder. Lekker een boekje lezen en te lui zijn om naar het toiletgebouw te lopen om vervolgens in je bidon te plassen. Ik had last van de campingblues. Maar ja, ik laat mezelf niet kennen. Inschrijven= meedoen. Dus op naar Appingedam. De goed bezette stadsloop is een garantie voor spektakel. Ik startte met alle Nederlandse toppers (waar ik zelf niet bij hoor) in een wedstrijd vak. Startschot en … bam! Dat was het. 35 minuten later finishte ik. Slechtste tijd in 10 jaar. Juni bijt me in de kont.
Even relaxen
Gelukkig ga ik op vakantie … eerst maar eens nadenken waarom ik dit eigenlijk doe. Een leuke wedstrijdervaring en 5 keer ruk. De enige reden die ik kan bedenken is dat het trainen zo leuk is. Eerst maar eens twee weken doen waar ik zin in heb, even niet moeten. Dus ik laad 5 paar hardloopschoenen de auto in, knup mijn wielrenfiets achterop en vertrek. Wie weet komen ze van pas …