Lieve mama,
In 2020 wilde ik elke week een blog schrijven.
Dit is nummer 53, dus dat is gelukt.
Elke keer een brief aan jou.
Ik dacht van tevoren dat ik dingen van me af kon schrijven.
Hoe erg ik je mis bijvoorbeeld.
Maar het is een beetje een onsamenhangend geheel geworden.
Dan maak ik me druk om van alles en nog wat.
Dan ben ik weer verdrietig omdat je er niet meer bent.
Soms ben ik vrolijk of enthousiast.
Soms ook vrij cynisch en relativeer ik alles kapot.
Ik krijg veel reacties op de blogs.
Dat doet me erg goed.
Schijnbaar is het toch interessant om dit wekelijks te lezen.
Ik denk dat iedereen in ieder geval kan zien dat ik nog dagelijks aan je denk.
Ik hoop echt dat lezers snappen hoe fantastisch je was.
Het mooie van schrijven is, dat je niet alles hoeft te vertellen.
Mensen lezen dat ik je mis of dat ik verdrietig ben.
Dan reageren ze, met hartjes, likes, berichtjes of appjes.
Daarna kunnen we weer door.
Scheelt een hoop moeilijke gesprekken, waar ik niet zo goed in ben.
Toch wil ik je heus nog vaak schrijven.
Ik weet namelijk zeker dat we in 2021 genoeg gaan beleven.
Complotgekkies die zich niet laten inenten, bijvoorbeeld.
Omdat ze bang zijn voor een chip in hun kontgat met GPS.
Of verkiezingen dit jaar waarin Wilders of Baudet de macht grijpen.
Dat we dan allemaal verplicht 1x per week in klederdracht moeten lopen.
Want dat is traditie.
Vuurwerk, zwarte piet, paasvuren, klomp op het hoofd met koningsdag.
Alles komt dan terug in vol ornaat.
Wie niet meedoet, wordt opgepakt.
Ik zit dan trouwens in België.
Ik hoop dat ik jouw dood in het komende jaar nu eens echt een plek kan geven.
Dat ik niet alles wegschrijf en wegstop.
En mij niet dagelijks zo’n naar gevoel bekruipt.
Maar misschien hoort het er gewoon bij.
Misschien gaat het sporten weer wat beter.
Ik train elke dag met plezier, maar ik zou toch wel weer eens echt ‘hard willen lopen’.
Maar als ik daaraan denk, realiseer ik me dat ik nooit echt ‘hard’ gelopen heb.
Dus dat maakt me vervolgens cynisch.
Maar ook wel weer rustig.
Want ik weet dat ik nooit ergens absoluut de beste in zal zijn.
Er kan altijd iemand harder lopen, beter schrijven en slimmer werken.
Misschien is dat mijn doel voor 2021:
Stoppen mezelf te vergelijken met wie dan ook.
‘Accepteer je eigen middelmatigheid’, las ik ergens in de krant.
Dat zou in mijn geval veel rust geven.
Lieve mama.
Ik hoop dat je deze brieven hebt gewaardeerd.
Nogmaals sorry dat ze alle kanten op schoten.
Maar vaak deden onze gesprekken dat ook.
Ik zie ze vooral als een manier om met je te praten.
Alleen dan ben ik aan het woord en zeg je niks terug.
Maar dat verwijt krijg ik van mensen in mijn omgeving wel vaker.
Een gelukkig 2021 mam.
Ook voor iedereen die deze blogs leest.
Want serieus: ik vind alle reacties (ook in het echt) heel erg tof.
Ik ken geen aantallen volgers, tel geen likes en weet niet hoeveel lezers ik heb.
Want zo goed is het allemaal niet.
Maar dat hoeft gelukkig ook niet, want er is toch altijd iemand beter.