Anneloes is veranderd.
Ze was jong en hip.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds verliefd.
Maar er is iets anders aan haar.
Ik begon haar steeds minder te zien.
Telkens zit ik weer alleen voor de tv.
Waar is ze toch steeds mee bezig? Vroeg ik mezelf af.
Totdat ik erachter kwam dat ze tot diep in de nacht in de tuin aan het werken is.
Om half twee op een zaterdagavond ging ik toch eens kijken.
Ik zag haar door de border kruipen in de schemer.
Genieten van de klaprozen die langzaam uitkomen.
Dat doet ze wel eens vaker.
En net zo makkelijk hangt ze in de regenpijp om een plant tegen de muur omhoog te leiden.
Dat doet ze met binddraad. Daar staan tegenwoordig acht pallets van in onze schuur.
Net zoals er bijna elke dag een groothandel langskomt om bloembollen, stekjes en potten te bezorgen.
Nog los van de zakken compost die huizenhoog tegen de gevel van ons huis zijn opgestapeld.
Vroeger liep Anneloes in jurkjes, jumpsuits en rokjes.
Nu vaak in overall met handschoffeltje in de borstzak.
Haar nagellak is vervangen door kapotte nagelriemen.
Zwarte vingers van de modder.
Bovendien ruikt ze standaard naar kunstmest en kalk.
Ze praat ook anders.
“Kijk mijn hortensia’s eens bloeien”, komt er zomaar uit.
Of: ”Die leilinde houdt het licht wat tegen waardoor mijn lelietjes te weinig zon krijgen.”
Ik moet ook elke week een rondje door de tuin doen.
Ellenlange tochten door allerlei bloemen die schijnbaar weer opkomen, of uitbloeien.
Ik loop nog wel eens langs een bloempot met een klein plantje. Zonder te kijken.
Dan word ik ferm en streng teruggetrokken.
“Waarom zeg je niks over mijn fuchsia?”
“Omdat ik niet weet wat dat is”, zou ik haar willen zeggen.
Maar dat zeg ik niet. Ik loop netjes met haar mee.
Ik knik instemmend en zucht stiekem.
Ik vind het echt fijn dat Anneloes een hobby heeft.
Maar het loopt uit de hand.
Het draait alleen maar om de tuin.
’s Nachts de sproeier verzetten. ’s Avonds laat de lavendel bijplukken.
Of de blauweregen in de schutting vlechten om 6 uur ’s ochtends.
Het gaat mis.
Ik ga een interventie plannen.
Er moeten meer mensen zijn die het zien.
Je kunt toch niet 14 uur per dag in de tuin werken?
Alles gaat langs haar heen.
“De coronapandemie? O even gemist.”
“De toeslagenaffaire? Nooit van gehoord.”
“Sorry maar ik heb wel wat anders aan mijn hoofd”, zegt ze dan.
“De winterjasmijn moet teruggesnoeid worden.”
“Trouwens: heb je deze vergeet-me-nietjes uit zien komen?”
“Ik heb ze als stekkies gepland. Moet je ze nu zien!”
Zucht …