Lieve mama,
Ik begrijp het niet zo goed.
Ik heb op de fiets een van mijn beste periodes.
Ik trap op de Tacx fluitend de zwaarste bergen op.
Op de weg fiets ik net zo hard als tien jaar geleden.
Ik reed maandag op de Elliptigo een snelheid waarmee ik
op het NK niet zou misstaan.
(Ja, er is echt een Nederlands Kampioenschap Elliptigo.)
Ook krachttraining gaat als vanouds.
Sterker nog, ik ben nog nooit zo sterk geweest.
Maar dan het hardlopen …
Dat lukt nog steeds niet.
Wat ik ook doe: interval, tempolopen, duurlopen, zonetraining,
het is al twee jaar wat het is … niet best.
Als de rest wel goed gaat, moet het haast wel iets mentaals zijn.
Ik denk ook dat het klopt.
Telkens als ik wil beginnen blokkeren mijn benen.
Alsof het lichaam niet wil.
Heb ik dan een soort trauma opgelopen?
Het klinkt wat vergezocht.
Alhoewel … de dag dat je overleed was ik begin van de avond bij je.
Ik fluisterde dat ik nog even een wedstrijdje liep en
die voor jou ging winnen.
“Dat is goed”, zei je.
“Moet je wel wachten”, zei ik.
Ik liep de wedstrijd, een 10 kilometer in Heino.
Ik won en racete naar huis.
Je had gewacht …
“En?” Vroeg je.
“Gewonnen” zei ik.
Dat was heel apart.
Telkens met lopen denk ik extra veel aan je.
Alsof ik voor jou weer top en snel wil zijn.
Maar zo werkt het niet.
En het maakt jou ook niet uit.
Dat weet ik.
Ik ga een aantal NLP-behandelingen volgen.
Neuro linguïstisch programmeren.
Mogelijk trauma’s of blokkades kunnen dan bovenkomen.
Misschien levert het wat op.
Zo niet: dan is het niks psychisch.
Dan word ik gewoon oud.