Lieve mama,
Vrijdag is het zover, dan krijg ik mijn eerste NLP-sessie.
Ik ben benieuwd.
Ik hoop dat ik iets rustiger wordt.
Ik merk dat ik wel zenuwachtig ben.
Want wat gaat er gebeuren?
Word ik gehypnotiseerd?
Ga ik als een malle naakt over straat rennen, geheel in trance.
Ik heb geen idee.
Komt er een dokter binnen?
Of in ieder geval iemand in een witte jas?
Met zo’n ding om z’n nek, een stethoscoop.
Ook al doet hij er niks mee, gewoon omdat het hoort.
Straks is het een medicijnman.
Met zo’n groot masker.
En dat we dan dansjes doen.
Ik sta overal voor open.
Hoe dan ook, het schijnt confronterend te zijn.
Mijn lijf blokkeert, dat duidt op een trauma.
Ik geloof daar wel in.
Maar lost het praten erover iets op?
Mijn motto was altijd: “Praten over gevoel kan altijd nog.”
EN: “Er is niets dat je met hard trainen niet op kan lossen.”
Dus wel.
We gaan het zien.
Vrijdag een kennismaking.
We spreken af in een hotel.
Ik neem toch niet aan dat ik ter plekke gehypnotiseerd wordt.
Ik vraag Anneloes voor de zekerheid mee.
Die moet mij in de gaten houden.
Voor je het weet loop ik naakt rond in een verenpak.