Leven in een bubbel … Uiteindelijk hebben we er allemaal last van. Je eigen doelen en prestaties veel te belangrijk maken. Ik dacht altijd dat ik de koning van het relativeren was. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Deels klopt dat ook. Maar niet helemaal. Daar kwam ik achter toen mijn hartslag gek ging doen. Opeens kon ik bijna niet meer hardlopen. Iedere korte versnelling, iedere verhoging in de weg of ieder zuchtje tegenwind. Bam …. volledig in het rood.
Hoe kan dat nou? Stress, wisselen van baan, niet weten wat je wilt? Zou kunnen. Of het feit dat ik in augustus nog op de traumakamer lag? Kan ook. Feit is dat het niet meer wil. En dan ga je nadenken. Want hoe belangrijk maak ik het sporten? En nog belangrijker: vind ik het nog leuk? Waarom sport ik eigenlijk? Het is toch hobby? Eerlijk gezegd: dat is het allang niet meer. Iedere looptrainer roept wat anders, met de beste bedoelingen overigens. “Je moet in lage zones trainen”, of “die langzame duurlopen moet je niet doen!” Of: veel in zone 3 lopen dat is het tempo voor de marathon.” Ik werd er onzeker, onrustig en bijna verdrietig van. Dit kan zo niet meer.
Kappen of toch niet?
Rotterdam, 31 december 2017. Een jaar eerder was ik met een stel vrienden naar Rotterdam. Oud en nieuw vieren. Mijn vriendin stond naast me in een kroeg. Ik zei uit het niets tegen haar: “ik kap ermee.” “Waarmee?” Was haar logische en even voorspelbare antwoord. Ik vertelde haar dat ik het lopen meer als moeten zag. Een tweede baan zeg maar. Dat ik die morgen bijna huilend aan de start stond. En dat ik het de komende maanden nog even aanzag en dan radicaal ging minderen. Maar toen kwam het voorjaar en dat was zo mooi … Een 32’er in Den Haag op de 10 km. Snelste Nederlander op de marathon van Utrecht, met windkracht 5 en gevoelstemperatuur -15. En dan winst op de IJsselloop in Deventer, finishen op een volle brink, solo. En als toetje de halve marathon van Enschede: 7e plek en 4e Nederlander. En dat op een veld van ruim 2800 deelnemers. Kortom: stoppen? Ik liek wel gek!
‘Goede’ voorbeelden
Toch bleef ik me afvragen of dit nu reëel is. Genoeg voorbeelden van sporters op een veel hoger niveau die er relaxer instaan. Ted-Jan Bloemen bijvoorbeeld, olympisch goudenmedaillewinnaar, die het jaar erna even geen motivatie meer heeft. “Haal ik later wel weer in”, zegt hij dan. Fantastisch! Of Theo Janssen en Jhonny van Beukering die profvoetbal hebben gespeeld. Beide te zwaar, ze hadden veel meer kunnen bereiken, maar ze vonden het prima zo. Geen etentje gemist, en nooit een drankje laten staan. Goed verdiend en tevreden. Waarom maak ik me dan zo druk als simpele doorsnee amateur. Waarom weeg ik mijn voer af en vreet ik teffpannekoeken of havermout zo droog als zand. Ik werk er veertig uur naast. En daar wil ik ook veel in bereiken. Kortom: opnieuw tijd voor een grondige evaluatie.
Nu is het klaar
Bremen, 31 december 2018. De omslag kwam eind 2018, nadat ik de aanzet had gegeven op 1 januari dat jaar. Dus een klein jaar later was ik pas écht zo ver. De laatste maanden van 2018 liepen stroef. Mijn hartslag begon raar te doen, ik begon tegen trainingen op te zien en het liep niet meer. Van alle kanten kreeg ik hulp. Zeker ook vanuit het loopwereldje. Experts zoals Tjeerd, Cor en Erik namen alle tijd voor me. Alleen doordat ik misschien te veel luister naar allerlei adviezen, bleven er maar vragen komen. Man, wat zullen ze soms moe van me zijn geworden. Hoe meer ik ging malen, hoe minder leuk het lopen werd. Ik miste de krachttraining, het fietsen, het sporten voor de lol. En in Bremen waar ik met een paar vrienden oud en nieuw vierde, kwam het eruit. Ik ga het anders doen. Ik ga weer sporten voor de hobby.
Langzaam beter
Ik pomp weer als een malle in de sportschool. Ik koers weer lekker bergop op de Tacx. Ik fiets weer buiten en daarnaast doe ik mijn oude vertrouwde looptrainingen. Kortom: ik geniet weer. En het lopen wordt weer leuk. Ik heb weer zin. Bovendien zit ik weer lekker in mijn vel. Dus voorlopig even geen wedstrijden op niveau. Kan best zijn dat ik ergens start, maar dan puur voor de lol. En zo hoort het ook eigenlijk. Sport=hobby, hobby = leuk en leuk= genieten. Misschien tatoeëer ik dat wel op mijn bovenbenen. Want zodra het weer beter gaat, wil ik vast weer presteren. En dat moet even niet. Gewoon blijven genieten.
Experiment stoppen of staken?
Moet ik nu stoppen met het nastreven van hardloopdoelen? Misschien wel. Het maakt me alleen maar ongelukkig, omdat er altijd zoveel beter zijn. Misschien gewoon verder als recreant? Sponsors, en mede-bedenkers van dit experiment steunen mij volledig. Wat ik ook doe. Geluk is belangrijker. En daar ben ik ze zeer dankbaar voor! Dus of ik er nu tijdelijk met wedstrijden op niveau lopen stop, dus ff staken, of voorgoed. Ik voel de waardering voor wat ik gedaan heb, en het begrip voor mijn keuze. Mooi man!