Lieve mama,
We zitten nu al een tijdje in een intelligente lockdown.
Niet naar buiten na 21 uur en minimaal contact met de buitenwereld.
Zit ik daar elke avond strak om half 10 op de bank.
De muren komen op me af voor mijn gevoel.
Laatst was ik weer aan het mopperen.
“Wat een gezeur dat ik de deur niet uit mag.”
Toen besefte ik opeens dat jij jaren in huis opgesloten zat.
Je was fysiek niet meer in staat om ergens heen te gaan.
Met de taxi naar het ziekenhuis, en af en toe sloffen over de straat voor het huis.
Meer beweging zat er niet in.
Het beklemde me enorm.
Want opeens stelde ik me voor hoe jouw dagen er uitzagen.
Thuis, op de bank, de pijn en stress overleven.
En toch vermaakte jij je.
Er kwamen veel mensen langs, je keek tv en las heel veel.
Boeken die uit waren, verkocht je weer.
Tot je daar ook geen energie meer voor had.
Toen sliep je op de bank.
Ik zie je nog steeds liggen onder een dekentje.
Ik wist dat het zo was. Tuurlijk wel.
Maar jonge jonge wat bizar als je erover nadenkt.
Altijd thuis zitten en de dagen voorbij zien gaan.
Wetende dat je waarschijnlijk nooit meer terug in het ‘normale leven’ komt.
En ook nog eens merken dat je steeds verder achteruitgaat.
Alsof je wacht op de opgave van je lichaam.
Ik word er heel verdrietig van als ik eraan denk.
En ik beloof je: ik ga nooit meer klagen.