Vandaag afscheid genomen van Piet.
Hij kwam vroeger altijd bij ons thuis.
Een soort bonusouder.
Altijd vrolijk die Piet.
Bij elke mop kreeg hij de tranen in de ogen van het lachen.
Iedere grap van me leek de beste ooit te zijn.
Wat was dat goed voor mijn zelfvertrouwen.
Piet was altijd trots.
Wat ik ook deed.
Werk, sport of school … hij gaf altijd complimenten.
Dat heeft me heel veel steun gegeven.
Ik nam afscheid van hem op een vrijdagavond.
Om 19 uur belde ik gespannen aan.
Ik zat aan zijn bed en dacht even een uurtje te blijven.
Hij was heel mager en behoorlijk zwak.
Om half 12 ging ik weg. Vrolijk en onder de indruk.
Toen we afscheid namen zei hij: “Tot op de crematie!”
Ik appte hem later of hij Anneloes nog wou ontmoeten.
Het was al te laat.
Vandaag namen we afscheid.
Morgen is het 6 december.
Dan is Eric jarig. Of was Eric jarig.
Of nou ja … eigenlijk is hij het nog steeds.
Eric overleed afgelopen winter.
Elke dag voel ik me schuldig dat ik zo weinig aan hem denk.
Wat dus eigenlijk betekent dat ik elke dag aan hem denk …
Best verwarrend.
Eric was er altijd voor me.
Hij gaf me tips en advies. Gevraag en ongevraagd. Zinnig en onzinnig.
Maar altijd oprecht.
Ik mis je Boerie.
We gingen afgelopen week uit eten met onze eet-vriendengroep.
Met Ralph, Robbert en Anne voerden we talloze gesprekken.
Alsof je er gewoon bij was.
Dit blijven we zeker doen. Al was het alleen om jou te eren.
Piet en Eric, ik hoop dat ik jullie ooit weer tegenkom.
Weet dat ik besef dat ik veel aan jullie te danken heb.
En dan heb ik het niet eens over alle kleding, een wasdroger en zelfs de auto die ik zomaar kreeg.
Dat zijn slechts spullen.
Het gaat onvoorwaardelijk vertrouwen en steun op bepaalde momenten in mijn leven.
Dát is goud waard.