Lieve mama,
Ik kan het toch niet zo goed laten.
Jou schrijven is echt een uitlaatklep voor me.
Ik ga er ook in 2021 mee door.
Misschien niet elke week, maar toch zeker regelmatig.
Ik ben sinds vorige week weer op schema aan het trainen.
Langzaam begin ik het wedstrijdlopen iets te missen.
Toen jij overleed, was voor mij de schik er lange tijd af.
De eerste wedstrijd liep ik een week erna.
Ik stapte na een paar kilometer huilend uit.
Ik ga er dit keer geen druk op leggen.
Niets moet, alles mag.
Ik laat me ook niet gek maken.
Ik weet steeds beter wat ik kan en niet kan.
Tot nu toe wisselen momenten van serene rust en totale paniek zich af.
Doe ik niet veel te weinig?
Waarom ben ik niet elke dag kapot na een training?
Dat soort vragen schieten door mijn hoofd.
Mijn Polar-app geeft na een training nu meestal ‘redelijk’ of ‘licht’ aan als belasting.
Ik wist niet eens dat die uitkomsten erop zaten.
Ik zag altijd ‘zeer veeleisend’ of ‘extreem’.
Misschien toch niet zo onverstandig zo’n schema.
Verder is het hier rustig.
We krijgen een avondklok vanaf zaterdag.
Om 21 uur mag je de straat niet meer op.
Dat betekent dat Anneloes en ik op elkaar aangewezen zijn.
Met Stefan en Marie, de konijnen, moeten we een front vormen.
Samen de tijd doorkomen.
Dat betekent dat we elkaars eigenaardigheden moeten verdragen.
Zo moeten de konijntjes accepteren dat Anneloes en ik overdag moeten werken, en dus niet alle aandacht naar hen gaat.
En wij moeten eraan wennen dat ze overdag hun nachtkeutels opeten.
Een rare gewoonte, maar ja … wie zijn wij.
En natuurlijk moeten Anneloes en ik elkaar ook maar accepteren.
Alle typische eigenschappen en rare gewoonten voor lief nemen.
Ik die van haar dan vooral.
Zo kwam ik maandagochtend thuis van hardlopen en
lag de tafel vol met spekjes.
“Waarom eet je spekjes als ontbijt?” Vroeg ik verbaasd.
“Ja ik kwam ze tegen in de kast.” Was het antwoord.
Logica die ik niet kan volgen.
Zo heeft Anneloes ook een bruiningscrème gekocht.
Komt ze opeens de kamer inlopen alsof ze drie weken in Tenerife heeft gezeten.
Als ik dan voorzichtig vraag of dat niet wat overdreven is,
antwoordt ze: “Sommige vrouwen doen er poeder op, dan wordt je hoofd nog meer oranje.”
Wederom logica die ik niet kan volgen.
Maar goed dit houdt me dus momenteel bezig.
Ben je weer helemaal bij.
En ik denk natuurlijk nog elke dag aan je.
Dat verandert nooit.