Lieve mama,
Weer een week voorbij.
Het gaat met lopen steeds beter!
Ik voel me weer fitter en sterker worden, bijna met de dag.
Het eten gaat ook steeds beter.
Ik merk alleen dat ik een klein vetrandje onder de navel krijg.
Dat was even schrikken.
Maar je kent me … ik ga daar vrij volwassen mee om.
Dus nadat ik alle diëtisten, voedingsdeskundigen en eetklinieken die ik kon vinden aan de lijn heb gehad, werd ik vanzelf weer wat rustiger.
Het schijnt normaal te zijn dat je lichaam na ondervoeding wat vet vast houdt.
Het lijf is namelijk bang dat er een nieuwe periode van calorietekort aankomt.
Tja … dan moet het nodig vetkwabben gaan creëren, dat is natuurlijk erom vragen.
En ach … ik kan het prima loslaten.
Hoogstens een keer of 20 per dag kijk ik in de spiegel of het randje al weg is.
Daarnaast grijp ik elke gelegenheid aan om te voelen of het vet niet spontaan is opgelost.
En Anneloes hoeft alleen maar een aantal keer per dag te zeggen dat het wel meevalt.
Dat morbide obesitas nog niet op de loer ligt.
Kwestie van loslaten …
Met Anneloes is verder alles goed.
Ze is nogal druk met de konijnen.
Is het normaal dat ze meer met hen praat dan met mij?
In dat geval maak ik me geen zorgen.
Ons huis is momenteel een soort Walibi voor konijnen.
Loopbruggen, speelballen en een houten memory-voor-konijnen zwerven overal rond.
Ach konijnen blij, Anneloes blij.
En als Anneloes blij is, heb ik een rustig dagje.
Want ik heb zo mijn eigen vette sores.
Nou tot volgende week mama!