Lieve mama,
Vaak gaat het wel aardig.
Soms opeens … krijg ik weer zo’n bui.
En dan ga ik vragen stellen.
Was je eigenlijk wel gelukkig bijvoorbeeld?
Heb ik wel aandacht genoeg aan jou besteed?
Jij was er altijd voor mij.
Maar ja waar was ik voor jou?
Soms had ik best wat ellende.
Dan had ik even geen vast plekkie.
Sliep dan overal waar het kon.
En gelukkig was dat op veel warme plekken.
Jij kwam dan overal langs.
Zo kreeg ik nog een extra thuisgevoel.
Toen kon ik op mezelf wonen.
Nou ja … eigenlijk woonde ik met jou op afstand.
Koken, afwassen en administratie, daar deed jij toch nog wel het meeste in.
Managen op afstand heet dat.
En samen deelden we een auto.
Eigenlijk heb ik nooit geaccepteerd dat ik zonder jou ergens moet wonen.
Hoe erg kun je eigenlijk leunen op iemand?
Ik durf rustig te zeggen dat ik vrij weinig zelf kon.
Mensen snappen niet altijd hoe het is als iemand weg valt
op wie je compleet terug kan vallen.
En dat ik me nauwelijks wat herinner van voor alle ziekte,
hoe komt dat toch?
Dat is zo’n naar gevoel.
Weet je nog toen we klein waren …?
Helaas bijna niet meer.
Een beetje hulp kan geen kwaad.
Dit blijft me continu bezighouden.
Want ik wil weer herinneren dat jij gelukkig was.
Blij met ons om je heen.
Ik weet het wel, maar dat is wat anders dan het voor me zien.