Ik had dinsdag griep.
En niet zomaar even een griepje …
Jonge jonge wat had ik het te pakken!
Ik kan me bijna niet voorstellen dat er meer mensen zijn die
zo’n zware griepvariant onder de leden hebben gehad.
Maar echt hè … koorts, moe en rillerig en zelf overgeven.
Niks bleef me bespaard.
Mijn zelfmedelijden nam grote hoogtes aan.
Vooral ook omdat vrijdag de 10 Engelse mijl van Raalte op het programma stond.
‘De Vital Centre Run’, is de enige loopklassieker die Raalte rijk is.
Door het prachtige Ramele waar ik duizenden kilometers gelopen heb.
Langs kaatsrechte wegen met prachtige illustere namen als:
‘De Broeklanderijk’ en ‘De Ramelerdijk’
Prachtige duels zijn er uitgevochten.
Het publiek rondom Vital Centre is meestal uitzinnig.
Een van de mooiste wedstrijden van Nederland.
Na de marathon van Rotterdam, de Dam tot Damloop en de City-Pier-City-run, komt deze loop zeker op plek vier.
Het jaarlijkse hoogtepunt voor veel atleten.
Maar ja, ik was dus ziek.
Koorts. Ik kon niet meedoen.
Ik was al wel weer op de been.
Maar diepgaan na een griep werd afgeraden.
Dus ben ik gaan kijken.
Nou ja … zo vanzelfsprekend was dat niet.
Twee jaar geleden was ik absoluut niet gegaan.
‘Zelf niet lopen, dan ook niet kijken’, was mijn motto.
Niks zo erg, als jezelf opvreten aan de kant.
Toch moest ik van mezelf.
Want er deden een aantal vrienden mee.
Rick, de kleine pijlstaartmus, snelde naar een PR op de 16,1 kilometer.
Remco alias ‘de dieseltank’ liep net boven het uur. Ook zijn beste tijd ooit.
Henk, ‘het kanon uit Hasselt’ loopt na een jaar vol tegenslag 5 kilometer op 17 per uur.
En Casper ‘de vliegende fysio’ liep op zijn gemakkie de 10 mijl uit.
Dáár kon ik nou van genieten.
En dan al die lopers met wie ik wel eens train.
De een na de ander kwam steenkapot over de finish.
In een laatste krachtinspanning nog even het klokkie induwen.
En dan … tevreden knikken, wegwerpgebaren maken, of juichen als een klein kind.
Geweldig om te zien.
Dan was er nog mijn neefje Liam.
Die liep op 5-jarige leeftijd de kilometer.
Met een startnummer dat ongeveer zo groot was als zijn hele bovenlijf.
Hij snelde met 11,5 kilometer per uur naar een persoonlijk record van maar liefst 5 minuten en 40 seconden.
Een gouden medaille was zijn beloning. En goud betekent eeuwige roem.
Dat er wel opvallend veel gouden medailles rondhuppelden, laten we verder onbeschouwd.
Mijn zelfmedelijden was in één klap weg.
Want blij zijn voor een ander is eigenlijk net zo leuk.
En waar gaat het nou eigenlijk om?
Dat je een leuke hobby hebt, en plezier met elkaar.
Dat is gister best gelukt.
Zonder een druppeltje zweet.