Moeders daar ben ik weer,
Ik ben deze week naar een mesoloog geweest.
Jawel, een mesoloog.
Ik moet zeggen, er zijn dagen dat ik er niet kom.
Tot nu toe alle dagen eigenlijk. Ik had er nog nooit van gehoord.
Maar ja, ik moet toch iets.
Ik kan al een jaar niet fatsoenlijk trainen.
Eigen schuld, moet je jezelf maar niet zo uithongeren, zullen veel mensen zeggen.
En dat klopt eigenlijk ook wel.
Maar ook eigenwijze, dwangmatige, obsessieve en neurotische druktemakers verdienen een tweede kans.
Lang getwijfeld: wel gaan, niet gaan.
Het is toch een beetje alternatief.
Het is niet zo dat in ieder klein dorpje een mesologenpraktijk zit.
Ik hoor ook zelden dat iemand mesologiekunde of algemene mesoloogwetenschappen studeert.
En in de krant lees je ook zelden over een baanbrekend onderzoek op mesologengebied.
Maar toch mijn hartslag blijft hoog en ik zweet me kapot ’s nachts.
Dus ik gokte het erop.
De mesoloog in kwestie was een aardige vrouw en het voelde best goed.
Ze had een duidelijke analyse. Mijn nieren functioneren niet optimaal.
Paar pilletjes en druppeltjes en deze jongen is weer de oude.
Nou gebruikte ze wel iets andere woorden.
Maar vrij geïnterpreteerd: Zalfje d’r op en goan!
Soms lijkt het trouwens of ik steeds dezelfde verhalen vertel.
Over mijn dagelijkse routines bijvoorbeeld. Alsof dat nu zo belangrijk is.
Het liefst zou ik van je willen weten hoe het met jou gaat.
Of je gelukkig bent en vrede hebt met wat is er gebeurd.
Ik heb laatst de documentaire over jou nog eens teruggekeken.
Voor het eerst zag ik de angst en spanning in je ogen, bij een afspraak met de arts.
Toen drong het tot me door hoe bang je altijd geweest moet zijn.
Tegen ons was je altijd lekker nuchter.
Vandaag heb ik … , daar doen ze … tegen en vanavond is het weer over.
En morgen? Dan heb ik vast weer wat nieuws. Maar ook daar hebben ze wat voor.
Lekker overzichtelijk … een wiskundige wetmatigheid bijna.
Alleen de stippellijntjes dagelijks invullen.
Maar die angst in je ogen en de opluchting achteraf dat je door mocht met het experiment.
Dat raakte mij enorm.
Ik denk dat ik dat al die tijd onderschat heb.
Nou ja .. misschien wou ik het gewoon niet zien.
Ik was toch ook de enige die dacht dat je na de laatste bloedtransfusie nog minstens een paar jaar door kon.
Dat was vlak voor dat het niet meer ging.
Misschien ben ik ook niet medisch onderlegd genoeg, en misschien ben ik een wensdenker.
Net zoals ik nu denk dat met een pilletje alles weer normaal is in mijn lijf.
Gelukkig mag je altijd hoop hebben.